Rozdział 7

                                    No TO MAMY ROZDZIAŁ 7;P ZAPRASZAM DO CZYTANIA;D
                                                 ***Miesiąc później. Per. Angie.***
 
       Dwa tygodnie,które miałyśmy spędzić w LA z dziewczynami zamieniły się w miesiąc, Cell nadal się nie obudziła. Natthalie dzwoniła do rodziców Cell, którzy przylecieli tu w ciągu 18h, nigdy bym nie przypuszczała, że tak się martwią jej stanem zdrowia,ale musiałam zmienić zdanie zaraz po tym gdy ujrzałam w jakim stanie jest Pani Green. Kobieta była cała zapłakana nie odstępowała łóżka Cell ani na chwilę zupełnie jak Carlos i Monic, za to Pan Green, nie okazywał żadnych emocji, chociaż coś mi się wydaje, że przejął się  tym wszystkim bardziej niż jego żona. Nie mogli tutaj zostać, więc musieli lecieć po tygodniu z powrotem do Polski, ale postanowili zaufać mi, Monic i Natt, więc zostawili nam sporo kasy. Państwo Green, choć trudno w to uwierzyć załatwili nam pobyt w LA na stałe oczywiście pod warunkiem, że nasi rodzice się zgodzą.Na szczęście moi, Monic i  Natti się zgodzili, niestety matka Marietty zażądała by ta wróciła razem z rodzicami Cell do domu, więc mimo że nie chciała to nie mogła tutaj zostać. Odleciała jakieś 2 tygodnie temu z Państwem Green.Monic i Carlos strasznie zmizernieli, do tego Cell tak bardzo się boję, jeśli ona się nie obudzi to Natt się załamie a Mo przecież tego nie przeżyje. Teraz siedzę na korytarzu, przed chwilą byłam obok Cell ale nie mogę na nią nawet spojrzeć, za bardzo mnie to boli, tak bardzo , bardzo mi jej szkoda. Nagle usłyszałam jakieś krzyki na końcu korytarza, z ciekawości wstałam i ruszyłam w tamtym kierunku. To co tam zobaczyłam wprawiło mnie w ogromne osłupienie, nie za bardzo wiedziałam czy mam się śmiać czy płakać. Na końcu korytarza stał James, Katherina i.....Cristiano Ronaldo we własnej osobie. James machał przed nosem Kathariny jakimś pisemkiem, a Ronaldo stał z boku i chyba nie bardzo wiedział co ma zrobić. Usłyszałam krzyk Jamesa
-Kiedy zamierzałaś mi o tym powiedzieć co?
-Co takiego braciszku?!
-Że spotykasz się z tym...tym babiarzem!
-Cris nie jest babiarzem i skąd się o tym dowiedziałeś?!
-Ty kretynko, zachowujesz się jak szmata, nie dość że omal nie zabiłaś Cell to jeszcze w gazetach są twoje fotki jak bzykasz się z tym zgredem! Masz dopiero 17 lat ty pusta idiotko
-Ta  dziwka co tam leży-Kat wskazała głową w kierunku sali Cell-powinna zdechnąć a  ciebie z kim i gdzie co robię nie powinno nic obchodzić.
-Dziewczyno czy ty nie rozumiesz, że jeśli Cell się obudzi i - o ile będzie cokolwiek pamiętała-powie policji kto ją tak urządził to możesz trafić do więzienia nawet na 15 lat? Czy ty na prawdę jesteś aż tak głupia? Do tego przynosisz mi wstyd, zachowujesz się jak prawdziwa dziwka jeśli do końca tygodnia nie zerwiesz z tym czymś-James wskazał ręką na Ronaldo -to możesz się  pożegnać  z życiem w LA, bo dzwonię do rodziców opowiadam im wszystko i odsyłam cię z powrotem do Nowego Yorku, mam dość twojego zachowania, nie mam zamiaru użerać się z rozpuszczonym bachorem, które myśli, że wszystko mu wolno.Daję ci tydzień na poprawę inaczej wracasz z powrotem do NY!-James odwrócił się na pięcie i wybiegł ze szpitala, zaraz za nim pobiegła Katharina ciągnąc za sobą zdezorientowanego Chrisa. No to nasz Jamie wygłosił przemowę, musiała go sporo kosztować, no ale Katharina wydawała się miła, nadal nie pojmuję dlaczego ona to zrobiła Celli. Westchnęłam głośno i spojrzałam na zegarek.Już po 21 zaraz pewnie przyjedzie po mnie Natt, znów westchnęłam i usiadłam na krzesełku pod ścianą, a potem schowałam twarz w dłoniach, ukrywając łzy wypływające co raz większą ilością z moich oczu.
                                                *** Następnego dnia rano. Per. Cell.***
          Ciemność.
         Wszędzie ciemność.
         Ciążą mi powieki, nie mogę ich otworzyć.
         Jak się je otwiera?
         I nagle oślepia mnie rażące światło,nie wiem co się dzieje, wszystko jest takie jasne. Zadaję sobie pytanie: Czy ja jeszcze żyję? Nagle dochodzą mnie jakieś przytłumione głosy, słyszę je tak jakbym była pod wodą. Mrugam kilkakrotnie powiekami i wszystko staje się bardziej wyraźne.Widzę dwie osoby,które siedzą blisko mnie, ale ich nie rozpoznaję,więc zaczynam się zastanawiać kim oni są i co tutaj robią, a właściwie co ja tutaj robię i gdzie się znajduję.Dokładnie rozglądam się po tym jasnym pomieszczeniu,ale nadal nie rozumiem co ja tutaj robię i dlaczego tak bardzo boli mnie głowa.Delikatnie poruszam dłonią i czuję jak coś lekko ją ściska.Próbuję się podnieść po to by zobaczyć co to takiego, ale gdy tylko się poruszam to syczę z bólu.Dziewczyna siedząca obok łóżka, na którym leżę szybko się podnosi i patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami, a po chwili doskakuje do mnie z piskiem i krzyczy
-Obudziłaś się! Nareszcie, Cell tak bardzo się bałam! Na szczęście się obudziłaś po tak długim czasie! Carlos! Słyszysz?! Obudziła się!-Chłopak wstał i podszedł do mojego łóżka i zaczął powoli mówić
-Cell...ja...ja...tak...bardzo cię przepraszam...tak mi...przykro...tak...bardzo....cię..przepraszam...wybacz mi...gdyby nie ja...to...Katharina...nic by ci nie zrobiła...Cell przepraszam...zrozumiem jeśli nie będziesz chciała mnie więcej widzieć...ale chcę, żebyś wiedziała...że...przepraszam cię za nią.-patrzył na mnie z takim bólem w oczach, że aż mi się go szkoda zrobiło, mimo że nawet nie wiedziałam kim on jest. Nawet nie za bardzo rozumiałam o czym oni do mnie mówią i kim są Cell i Katharina? A właściwie to kim są ta dziewczyna i chłopak? Wzięłam głęboki wdech i powoli wykrztusiłam z siebie
-Przepraszam...ale...kim wy jesteście? i kim są Katharina i Cell?-widzę jak ich twarze stopniowo bledną, dziewczyna zaczyna drżeć a chłopak próbuje powstrzymać łzy napływające do jego oczu.
-Żartujesz?...Celli..proszę..powiedz, że to żart. Przecież nas znasz..to ja Monic..twoja przyjaciółka..nie poznajesz mnie?....Celli..proszę nie rób mi tego!..-szept dziewczyny stopniowo przeradza się w krzyk a ja się krzywię, ponieważ moja głowa zaczyna teraz pękać z bólu.
-Przepraszam, ale ja na prawdę nie wiem kim jesteście ani tym bardziej kim jest ta cała Cell, musieliście mnie z kimś pomylić-ledwie z siebie wyduszam bo ból rozsadza mi głowę i całe ciało.Blondynka upada na ziemię,a chłopak kładzie dłonie na jej ramionach i delikatnie ją podnosi a następnie wyprowadza ją z tego pomieszczenia, a ja znowu zostaję sama ze swoimi myślami na temat tego kim jestem i gdzie się znajduję. Przymykam oczy i próbuję zasnąć, niestety nie mogę, ponieważ znowu ktoś wchodzi do pomieszczenia, w którym się znajduję. tym razem jest to starszy mężczyzna w białym stroju.Podchodzi do mojego  łóżka i z poważną miną pyta:
-Jak się nazywasz?-przez sekundę się zastanawiam i odpowiadam
-Nie wiem-mężczyzna znów zadaje kolejne pytanie
-Ile masz lat?
-Nie wiem
-Gdzie się urodziłaś?
-Nie wiem
-Jaki jest twój ulubiony kolor?
-Nie wiem-szepcę
-Imię twojej matki?
-Nie wiem-ciągle ta sama odpowiedź, a ja ciągle nie wiem co się dzieje
-Imię twojego ojca?
-Nie pamiętam
-Imię twojej siostry?-skąd ja mam to do cholery wiedzieć myślę, ale odpowiadam
-Nie mam pojęcia
-Jak się nazywa twoja przyjaciółka?
-Nie wiem
-Kim jest twój chłopak?-nadal ciągnie te głupie pytania
-Nie wiem-odpowiadam cicho i mam nadzieję, ze przestanie pytać o rzeczy, o których nic nie wiem, ale on ciągnie dalej
-Czy wiesz gdzie jesteś?-przecząco kręcę głową
-Pamiętasz kto cię pobił?-znów zaprzeczenie.Mężczyzna patrzy na mnie uważanie, po czym podchodzi bliżej mnie i wyciąga mały srebrny przedmiot, ciekawi mnie to co jest. Człowiek siada na brzegu łóżka i podnosi owy przedmiot na wysokość moich oczu i nagle ostre światło rani mi oczy.Po kilku sekundach znów mogę normalnie widzieć. Mężczyzna wstaje i kiwa do siebie głową, zapisuje coś na jakiejś karcie i szybkim krokiem wychodzi z sali nic mi nie mówiąc.Po chwili wraca z jakąś śliczną dziewczyną. Ma ona długie kręcone blond włosy i duże niebieskie oczy, jest na prawdę piękna. Ciekawe kim jest i po co tutaj przyszła. Patrzy na mnie z bólem malującym się na jej idealnej twarzy.Patrzy na lekarza a on kiwa głową. Dziewczyna siada obok mnie, bierze mnie za rękę i cicho mówi.
-Mam ci przypomnieć kim jesteś.
-Jak to przypomnieć?-pytam
-Pewna osoba bardzo cię pobiła, trafiłaś do szpitala i przez miesiąc byłaś w śpiączce, lekarze mówili, ze gdy się obudzisz to będzie duże prawdopodobieństwo, że nic nie będziesz pamiętała-wyjaśniła spokojnie.-Nazywasz się Cell Luisa Green, masz 17 lat, mieszkasz w Polsce razem ze swoją matką Mariolą i ojcem Samuelem Green. Mieszkasz w Warszawie, jesteś jedynaczką, nie masz chłopaka. twoimi najlepszymi przyjaciółkami są Angelique Lyndon, Monica Lisowska, Marietta Leśnicka oraz ja Nattahlie Majewska. To na razie tylko podstawy tego co powinnaś wiedzieć, a teraz mi powiedz czy cokolwiek ci mówią te informacje, które ci podałam-patrzę na nią nie pewnie i próbuję sobie przypomnieć, którąkolwiek z wymienionych przez nią osób niestety na marne.
-Ja...bardzo..cię przepraszam, ale ja ich nie znam.-dziewczyna patrzy na mnie ze zrozumieniem i rozpaczą i pyta
-A pamiętasz cokolwiek?
-Niee, mam pustkę głowie, ciągle widziałam ciemność.Przepraszam, ale ja was na prawdę nie znam, nie wiem kim jesteście.-odpowiadam cicho a potem dodaję-Wybacz, ale bardzo boli mnie głowa-dziewczyna wstaje i wychodzi w z sali.-Kim Pan jest? -zwracam się jeszcze do starszego mężczyzny w białym fartuchu.Odwraca się z uśmiechem i odpowiada
-Jestem lekarzem-a potem także opuszcza salę. Zamykam oczy i próbuję sobie coś przypomnieć z mojego życia, ale nie mogę, nie potrafię. Oczy zachodzą mi łzami, nie powstrzymuję ich tylko pozwalam im swobodnie spłynąć po twarzy. To takie bolesne myślę, nie pamiętam nikogo, żadnej z tych osób, które mnie chyba kochają, nie wiem,nie mam pojęcia.Jedynym plusem wizyty tej długowłosej dziewczyny jest to, że teraz wiem, że ta dziewczyna Cell to ja. Długo błądzę w swoich myślach, próbując odszukać jakiekolwiek wspomnienie z jakąkolwiek osobą, niestety cały czas mam tę samą pustkę. Z tego okropnego bólu głowy nawet nie wiem kiedy zasypiam.




Oj taaaaaaaaaak i mamy ten rozdział. Nawet nie wiecie jak trudno było mi dzisiaj pisać z perspektywy Cell;d No ale wymęczyłam. Osobiście uważam ten rozdział za beznadziejnie tragiczny,  no ale ważne,  że jest . Zapraszam do  komentowania. Pozdrawiam celu$ka:*